Historia powstania L'Arche w Poznaniu zaczyna się od wspólnoty Wiara i Światło, do której Ala Nawrocka wstąpiła w 1983 roku. Wspólnota skupia osoby z niepełnosprawnością intelektualną i bez niej, które chcą budować relacje, spędzać razem czas, organizować wspólne wyjazdy i wakacje. Ala zafascynowała się relacjami z Bogiem i ludźmi, których doświadczyła we wspólnocie. Znalazła też kilka artykułów o wspólnocie L'Arche we Francji, w Trosly. Była zachwycona tym wszystkim, co przeczytała o L'Arche i zastanawiała się, czy to jest jakaś utopia czy rzeczywistość. Jej przyjaciółka wyjaśniła, że to wszystko jest prawdą i wspólnoty L'Arche istnieją. Obozy Wiara i Światło stały się dla Ala prowizorycznymi L'Arche. Stopniowo marzenie o Arce w Poznaniu rosło w jej sercu i umyśle. W 1985 roku, podczas pielgrzymki do Rokitna, Ala poznała Marka i Roberta: siedemnastoletnich chłopców z domu opieki dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w Rokitnie. Myślała o wakacjach dla nich, ale w tamtym roku wspólnota "Wiara i Światło" nie była gotowa otworzyć się na dwóch chłopców na wózkach i z wieloma problemami. Ala poprosiła wtedy przyjaciółkę, aby zabrała Marka i Roberta na obóz dla osób na wózkach, ale pomysł, aby zaprosić Marka i Roberta na następny obóz letni Wiary i Światła pozostał.
W 1986 roku, z pomocą kilku entuzjastów z grupy inwalidzkiej oraz z Wiary i Światła, zorganizowała obóz letni w Prochach, na plebanii kościelnej. Proboszcz okazał się niezwykłym człowiekiem: udostępnił plebanię uczestnikom obozu, a w swoim gabinecie urządził sypialnię dla Marka i Roberta. Na koniec zaprosił Marka i Roberta na święta, pod warunkiem, że znajdą się chętni do pomocy. I tak się stało - kilka osób z obozu letniego i kilka nowych - wszyscy gotowi poświęcić swój czas, wysiłek, pomysły i pieniądze. Dla Ala było oczywiste, że Boże Narodzenie 1986 roku było pierwszym Bożym Narodzeniem dla Marka i Roberta i że po prostu musi być ich więcej. Zaczęły się poszukiwania miejsca na Wielkanoc 1987 roku: okazało się, że jest to mieszkanie Zdzisi w Poznaniu. I tak od 1987 roku Marek i Robert przyjeżdżali do Poznania na Boże Narodzenie, Wielkanoc, wakacje i niektóre weekendy. Zdzisia, Leszek, Andrzej, Mikołaj, Bożena to tylko niektórzy z tych, którzy gościli ich w swoich domach. Inni przychodzili pomagać w gotowaniu, sprzątaniu, praniu czy wychodzeniu na spacery. Szczególnie pomocna była grupa licealistów. Czasy były ciężkie - socjalistyczna Polska, gołe półki sklepowe, reglamentowana żywność, a przecież niczego im nie brakowało. Każdy chętnie ofiarowywał co tylko mógł: pieniądze, kartki żywnościowe lub samą żywność, środki czystości.
Tak wielu ludzi zaangażowało się w dzielenie się tym, co mogli, że marzenie o poznańskiej wspólnocie L'Arche i szansie na dobre życie dla Marka, Roberta i innych jeszcze bardziej się umocniło i zaczęło wyglądać realnie. Ala postanowiła przekonać się, jak naprawdę wygląda życie w L'Arche i w sierpniu 1988 roku pojechała do Śledziejowic - pierwszej wspólnoty l'Arche w Polsce. Szybko doszła do wniosku, że "to jest to" i spędziła tam dwa lata. Zaczęła przekonywać ludzi skupionych wokół Marka i Roberta, by przyłączyli się do jej starań o utworzenie l'Arche w Poznaniu. Pierwszym przekonanym był Piotr K., który od razu zabrał się za przekonywanie innych.
Kolejne cztery lata upłynęły na wzbogacaniu współpracy z Międzynarodowymi Koordynatorami i Fundraiserami l'Arche, którzy bardzo pomogli. Ala i Piotr rozpoczęli intensywne poszukiwania, byli prawdziwymi biblijnymi rybakami ludzi, którzy mogliby stworzyć grupę zalążkową. Wkrótce grupa ta liczyła 40 osób, miała zarząd i wybrano dyrektora wspólnoty.
Poszukiwania domu rozpoczęły się wczesną wiosną 1993 roku. Wtedy też pojawiły się owoce współpracy z Tessą Till (fundraiserką l'Arche z Wielkiej Brytanii) - w czerwcu 1993 roku zakupiono budynek przy ulicy Żytniej. Po przebudowie i remoncie stał się on pierwszym domem l'Arche w Poznaniu. 22 czerwca 1994 roku wprowadzili się tam Marek i Lidka wraz z Alą, Małgosią i Mariuszem (asystentami). W lipcu dołączyli do nich Krysia i Darek - kolejne dwie osoby niepełnosprawne. Lidka i Marek od kilku lat mieszkali w domu pomocy społecznej, Krysia i Darek mieszkali z rodzicami, którzy sami wymagali pomocy ze względu na podeszły wiek i problemy zdrowotne. W 2005 roku do domu przy ulicy Żytniej wprowadziła się piąta osoba z niepełnosprawnością intelektualną.
Budowa drugiego domu (przy ul. Polańskiej) rozpoczęła się w październiku 1996 roku, kiedy to po latach starań wspólnota otrzymała od władz miasta działkę. 29 sierpnia 1997 roku wprowadzili się pierwsi mieszkańcy. Dziś mieszka w nim siedem osób niepełnosprawnych intelektualnie wraz z asystentami.
Share this post